“Als je weet wat je waard bent durf je grenzen aan te geven. – Je grenzen aangeven is jouw zaak ongeacht wat iemand daar van vindt”

“Ja maar als ik zeg dat ik dit niet wil wordt de situatie zo awkward”
En dan laat je maar dingen toe die je eigenlijk niet wilt.
Dan voel je je weer kut want je hebt wéér je moeder/die ene collega/je zus of je vriend(in) de ruimte gegeven om iets te doen of te zeggen waar jíj last van hebt.
En dat allemaal zodat die ander zich niet rot voelt.
.
Waar ben je mee bezig? Je moet het omdraaien – zíj doen iets waardoor jíj je rot voelt en door “er maar niks van te zeggen” geef jíj steeds maar weer de ruimte om over jouw grenzen te laten gaan – eigenlijk kan je het mensen dan niet (meer) kwalijk nemen dat ze dat doen.

Maar het is nooit te laat om er vanaf nu wèl wat van te zeggen. Jij kan vanaf nu, dit moment, op de bank of in bed of waar je dan nu ook bent, besluiten dat wat jíj wilt er wel toe doet. En dat jij vanaf nu besluit dat je meer waard bent dan wat je tot nu hebt toegelaten.

Elke keer als je niks zegt of doet tegen degene die over jouw grens gaat verlaag je jouw eigenwaarde.

Wat het moeilijk maakt is dat je na zoveel tijd niet eens meer weet hoe je op een goeie manier aangeeft waar je grens ligt zonder gelijk een drama te veroorzaken. Maar de waarheid is dat dat vaak wel meevalt. Je moet het gewoon gaan doen. Vanaf nu, dit moment, besluiten dat je meer waard bent en er wat van te zeggen.
.
Hoe geef jij je grenzen aan? Reageer in de comments of dm als je toch nog wil weten hoe je dat op een goede manier doet.